Beklesek De Mi Yesek, Beklemesek De Mi Yesek?

Yalnızlık hissinin kimsesizlik durumunda, ilgi kıtlığı yaşanmasıyla değil de ilgi beklediğiniz kişiden ilgi göremediğiniz durumda oluştuğunu okumuştum küçük bir ‘şuralı bilim insanları araştırdı!’ haberinde. Doğru olduğunu varsayabiliriz bunun. Çünkü hayatımızda zaman zaman ilgisine nail olmak istediğimiz kişiler olmuştur. Bu beklentinin karşılanmaması da hep bir huzursuzluk aşılamıştır kalbimize. Daha doğrusu kalbimiz sandığımız, beynin ilgili bölümüne. Bu huzursuzluk gerçek bir yalnızlık hissi midir bilemiyorum açıkçası fakat fenadır. Üzerine konuşmak da gerekli değildir.

Buradan aldığım pası taca atacağım…

En iyisi beklentileri düşük tutmak olsa gerek. Az iste çok mutlu ol gibi yürüyor işler. Saçma buluyorum bunu. Çoğu şeyi saçma bulurum zaten. Doğru varlıktan doğru beklentilerin olursa, tam bir tatmin yaşamak hayli kolay görünüyor. Fakat işler bu kadar basit değil, bir nevi domino etkisine sahip olaylar zinciri bizi çok başka bir yere götürebilir. Farklı beklentileri bir arada toplamak ve tek kanaldan onlara sahip olmak zorunda kalıyoruz bazen. Artvin’de doğayla bütünleşik bir hayat yaşayıp aynı zamanda da ülkenin en iyi hukuk fakültesinde okumak gibi iki beklentinin bir araya gelmesi namümkün.  Çünkü her istediğin olmaz! Olursa maazallah başımıza dinozor taş**ğı yağar. Diyeceksiniz ki şimdi, ''e verdiğin örnek saçma bulduğun felsefeyi doğruluyor işte en iyi hukuk fakültesi olmasa ne olur sanki az istesene evladım!''. Fakat bu küçümseyeceğim bir bakış açısı.

Küçümsüyorum, geliniz…

Siz değil misiniz şehirlerin en Tunalı en Bağdat caddelerinde komplike ve sofistike döşenmiş en uzak starbaksa iki yüz metre mesafede en camlı süitlerde oturmak isteyen? Bunun için Tesla’yı zengin edemese de patronlarınızı zengin eden beyaz floresanlı ofislerinizde günün en güzel saatlerini harcayan? İşten çıkınca haldır haldır ısıtılmış, yalıtılmış evlerinize huzura ermek için koşan? Huzuru da yüzlerce liralık ‘L’ koltuklarınızda, binlerce liralık dev televizyonlarınızdan doğayı ve insanı seyrederek arayan? Telefonlarınızdan likeladığınız beklentiler listenizden bahsetmiyorum bile. Neden hiçbirinizin Şavşat’ da hamak kurmak hayali yok, varsa da önceliği değil? 

En iyi hukuk fakültesi meselesine gelecek olursak, bunu istemek, çok istemek mi az istemek mi tartışmam bile. Türkiye’de eğitim almayı kabullenmiş olmam dahi az istediğime kanıttır. Hala düşünebilen zihnimi, küflü amfilerde çürütmesine izin veriyorsam bu altı boşaltılmış sitemin, en namuslu beklentisizliktir bu.

Şimdi bana çok şey bekliyorsun diyorsan hala, yarın bunu iş çıkışı starbaksta tartışalım...

NOT:1- Giriş görseli Şavşat Karagöl'den. Dahası da var. Bi bakarsın, bi ara, starbaksta çayi tii latte içerken.
          2-Starbaksa gitmelerinizi yargılamıyorum, starbaksı da yargılamıyorum. İyi kahveye hürmetim vardır. İyi kahveleri vardır, gidilir. Gönlünüzden koparsa bi amerikanonuzu içerim.
          3- Modern floresanın mucidi Tesla'dır efenim. Edison'un çok yakan az aydınlatan tosbağasına bin çekmiş ama kader ağlarını örmüştür bir kere. Tesla'yı öğrenin, naçizane.

Halt Nedir, Nasıl Yenir?

Sen bilir misin, okur?
Bilmezsin.
Ben bilirim ben!

     Ehil avcı, vurduğu tavşanı pişirmeden önce 1 gün boyunca toprakta bekletir ki vücuttaki tüm kan boşalsın. Çünkü tavşan denilen hayvandan o kadar kan akar ki şaşarsın. Sonu " - KIRAATHANESİ" diye biten mekanlara çöktüğün zaman elinde tepsiyi sallayarak çay getiren bıyıklı beylerin "Tavşan kanı bunlar!" diye bağırmasının sebebi budur. Çayın renginin koyuluğu değil; tıpkı tavşanın kanı gibi çok olması, bereketi, bitmemesi. Bilir misin? Ben bilirim. Çünkü gördüm. Çünkü tavşan vurup pişman oldum. Cana kıydım, 'keşke canıma kıysalar' dedim.

     Şiddete meyil edip yatak odasına girince dünyadaki en büyük arzusu karısından bir tokat yiyebilmek olan kocalar, realitede sıçarlar. Yanındaki hanım arkadaşının boşluklarını doldurmadan önce onu saçlarından tavana asıp, karşısında bir sigara içerek çırpınışlarını izlemek isteyen herifler aslında o saça düğüm atmayı bilmezler. Aşık olduğu kadının gırtlağını kesip kanını içmek isteyen adamlar aslında kan kokusu duysalar sevmezler. Bilir misin? Ben bilirim. Çünkü kan kokusunu soludum. Silikonlu dudakları kırmızıdan bir şelale eyledim, akıp süzülen kırmızı sıvıyı göğüs uçlarından koklayıp "aslında o kadar da erotik değilmiş" dedim. 

     Hayatın anlamını mutluluğun içinde arayan her kamış sahibi, gülümseme peşinde koşar. "Ne zaman mutlu olacağım" edasıyla saat sayar ve bir gün sakallarını kaşırken "Hasiktir..." deyip biyerlerde hata yaptığını anlar. Sahip olduğun acıyı yok etmek yerine onu kabullenmenin seni şad edebileceği ihtimalini hiç düşündün mü, okur? Türkü söyleyince içindeki zehrin aktığı da, sevildiğinde bahtiyar olacağın da yalan. Hatta birini sevdiğinde midende kelebeklerin uçuştuğu bile yalan. Bilir misin? Ben bilirim. Çünkü 8 yaşında, düştüğüm bisikletin karnıma saplanan pedalını kendi ellerimle çekip çıkardığımda, karnımda sadece kan uçuştuğunu gördüm.

     Şanslı olduğum varsayılabilir, okur. Sadece 1 ömrüm olduğunu, hata yapmak için başka şansım olmayacağını erken öğrendim. Bu yüzden sen bu satırları okurken, ben belki de bir kremalı bisküvi paketini "Buradan açınız" yazısının olduğu yerden değil de diğer uçtan parçalayarak açacağım.



Sen bilir misin, okur?

Bilmezsin.

Ben bilirim ben!

Beni Hor Gör Kardeşim.

Bu tepe pullu tepe, nenni de yarim nenni

Su gelir sere serpe, eski de yarim hani

Dediler yar uyumuş, nenni de yarim nenni

Uyardım öpe öpe, eski de yarim hani

     Şahsı uyandırırken yüzüne su dökemememize sebep olan, bu şakayı yapabilme lüksünü elimizden alan bir veba aşk. Öperek uyarmak mecburiyetindeyiz çünkü o tepe pullu bir tepe, okşayıp koklamak zaruri. Zira ordan sere serpe su geliyor, kurak kalışı istemeyiz. Bu yüzden dominant arzularımızın sivri uçlarını biraz törpülememiz gerekecek. Çünkü arzuladığımızın kadının saçından tutup kendimize çektiğimizde haşin erkek etiketini alıp seviye atlayabiliriz fakat aşık olunduğu zaman aynı hareketimizin sonucu, muhtemelen "Bana acımıyor musun?" tonlu bir göz doluluğu, ya da "Sen beni sevmiyorsun" girişli bir gönül koyuş olacak. "Kurak kalış"tan kastım, bu nutku yediğimiz günün gecesi. Günde 2 defa 31 çekenler bu acıyı tanıyorlar.

     Köy düğünlerinde olmazsa olmazdır davul zurna, bilinir. Kimi davulun üstüne çıkıp gülerek seker, kimi zurnayla karşılıklı omuzlarını sallar kahkaha atarak, kimi halayın başında 32 dişi sayılır bir yüz ifadesiyle koşturarak figürlerini sergiler. Aşk oduna yanmayan insanlardan bahsediyorum. Aksi taktirde gülemezlerdi. Kanatlarını kartal misali açan, ağır hareket eden, yiğit rolü oynayan bazı adamlar sanırım hikayemizin başkahramanları. Çünkü oyun alanında bile heybet tohumu saçmak mecburiyetleri var.

Altını bozdurayım, nenni de yarim nenni

Gerdana dizdireyim, eski de yarim hani

İpek mendil değilsen, nenni de yarim nenni

Cebimde gezdireyim, eski de yarim hani

     Gergana altınları dizmekten maksat, maşuğu madden zengin eylemek değil. Tahmin edileceği üzere amaç "Belki altınları dizerken gerdanları görürüz, biz de yolumuzu buluruz" fikri ki gayet mantıklı. Artı olarak yoğurttan ağzı yanan adamlar olarak, yanında gezdirmek arzusunun da her an koklayıp dokunmak isteği olduğunu düşünmüyoruz. Sebep, olsa olsa güvensizliktir: "Gözümün önünde dursun!" Çünkü aksi bir emel nüksetse, yar ipek mendil de olsa cepte gezdirilirdi. Şair burda zahmetten kaçmış. Oysa biz öyle miyiz?

    

     Biz: Bazen bir muhtar çakmağına, bazen bir mangal alevine, bazen yakılan ayet yazılı bir takvim kağıdının ateşine gözümüzü kırpmadan bakan, o narın içinde kendi istikbalini görebilen adamlar. Yazın sarı buğday tarlasına uzaktan baktığında bereketi değil de harareti hisseden, dünyaya gelişleri 6 saat süren, çocuklukları yarasının üstüne tuz sarıp futbol oynamaya devam ederek geçen gerçekçi, zahmetli ve inatçı herifler. "Gerdan benimse, istediğim zaman koklarım!" felsefesinden caymayıp gerdan için altın ödemeyi reddeden, bu yüzden de her zaman ellerindeki hiçbir işe yaramayan altınları saymakla meşgul olan zengin ama gururlular güruhu.

      Ayıplanmaktan korkmayız. Biliriz, içine düştüğümüz şey kafaya yatar değil. Damdan düşenler olarak, bizi anlayabilenlerin bize gülecek kadar boş zamanları yok ağlamaktan. Bizi anlamayanları zaten biz de anlamıyoruz. İnsan neden kaçar közde kavrulmaktan? Deriyi, eti ve kemiği muhteşem varlıklar sanmak lazım ki onlara zarar geleceğinden korkulsun. Aşık olmaktan kaçmanın, devasa bir kendini beğenmişlik gerektirdiğini hiç farkettin mi sevgili okur? Yadırgama. Biz pirinç olup altın geçinen değiliz. Biz, kıymetsizliğimizin farkında olanlarız. Bu da bizim serseri serbest stilimiz!

Altındır alay değil, nenni de yarim nenni

Gümüştür kalay değil, eski de yarim hani

Kınamayın a dostlar, nenni de yarim nenni

Sevdadır kolay değil, eski de yarim hani

İnsan, İnsana Her Zaman Lazım!

   Yeni bir gelenek peydah olmuş insan ilişkilerine, kimsenin kimse için kılını kıpırdatası yok. Ademoğlu, menfaatiyle çakışması şöyle dursun konforuna ilişmesin diye bile yanındaki bardağı sana uzatmaktan aciz halde, su iç diye! Temelde yatan güdü bu olsa bile bu türevlenmiş, allı pullu isimlerle türlü insan ilişkilerinde yerini almış durumda.

   

    Arkadaşlık ilişkileri, gönül ilişkileri, aile ilişkileri…

   

   Kimi zaman belki de en samimi şekliyle ve hatta bir nevi itiraf halinde ‘Kardeşim beni yorma, al da geliver hadi.’ Gibisinden ortaya çıkan bu ucube gelenek bazen de ‘Beni böyle sev, değiştirmeye çalışma!’ moduyla izleyiciye sunuluyor. Şimdi diyeceksin ki ‘ne alakası var?’ Anlatayım ne alakası var.

   

   Temel problem olarak nitelediğimiz kılı kıpırdatmama isteği, modern fiziğin bahsettiği madde eylemsizliği değil. Bu sonlu gezegende yaşayan 7 milyara yakın insanız ve hepimizin farklı hayat akışları var zaman zaman benzer hikayelerimiz olsa da. Farklı yaşam tarzları farklı görüşler oluşturur düşünebilen insan canlısına. Bakış açısı yani. Ben sekiz yaşındayken babamı gömdüm, Cedric sekiz yaşında çekirdek ailesinin tatlı evinde Chen’e olan aşkını günlüğüne not ediyordu. 28 yaşındaki bir ben ile bir Cedric aynı rengi görebilir mi gökkuşağının içinde? Sanmıyorum…
Madem hayatlarımız bizi uzay-zaman içinde böyle farklı noktalara götürüyor madem sonsuz olasılık evreninde hepimiz bazen benzer de olsa aynı olması neredeyse imkansız olaylar ekseninde dönüyoruz, nasıl bir insan diğeri için biçilmiş kaftan olabilir? Çünkü biliyoruz ki insanın kendinden olmayandan nefret etme eğilimi var. Dini, coğrafi, siyasi ayrımlar hatta spor, sanat ve bilim için kavgalar bu iç güdünün sonucu değil mi zaten? Sen altınsın ben tunç mu? Evet! Sen altın ve ben de tunç isek bizim bileşiğimizin olması yüksek sıcaklıkta mümkündür efendi! Yani ikimiz de şekil değiştirir birlikte şekil alırız. Aynı değiliz, olamayız hiçbir zaman da olmayacağız. Biliyorum ki bu şartlar altında hiçbir ikili, üçlü, beşli, onlu, milyarlı ilişkide mükemmel uyumu yakalayamayacağız. Bu ilişkiyi ne kadar sağlam kurduğumuzu düşünsek de ne kadar samimi olduğumuza inansak da iki yapboz parçası değiliz, insanız. İki kere ikinin dörtlüğünü bile tartışabilecek kadar hem de.

   

   Ne yani şimdi herkes kendi kabuğunda küçük dünyasını mı kursun? Belki öyle olmalı bilmiyorum. İnsanın sosyal bir yaratık olduğuna inandığımı söyleyemem. Eminim ki dünya üzerinde üç kişi kalsak sosyalleşmek yerine diğerinin kellesiyle futbol oynamayı tercih ederdik diğer ikimiz. Futbol oynayarak da sosyalleşmez kazanmak için bile olsa geriye tek kelle kalmış olmayı umardık belki.
Tabi benim önermem bu değil. Kellelerimiz yerinde kalırsa içinde bize bahşedilen kiloluk organı kullanırız. Umarım. Elindeki maketi bitirmek için hepsi bir bütün olan parçaları kesip yapıştırıp uğraşmıyor musun azizim? Parçaya sordun mu bakalım gitmek istiyor muymuş uçağın kanadı olmak için ya da fazlalıklarının törpülenmesine razı mıymış tam olarak yerine oturmak için? Sormadın. Sormadım.

    İnsan ilişkilerine dair yaptığımız bu teşbih insani(!) ilişkilerimizi metalaştırmaz zira teşbihte hata olmaz. Nasıl parça arıyorsak yapbozumuz için binlercesi arasından bir tane, hayatımızda bir yere monte etmek için de aslında öyle insan arıyoruz. Hayatın süre gelen akışı içinde tanıdığımız onlarcasının şu an adını hatırlayamayışımızdan da belli ki seçtiklerimizi uygun yerlere oturtuyoruz. Peki tam mı oturuyor her doğru sanılan kişi? Hayır tabii. Bakıyoruz, ölçüyoruz-biçiyoruz olmadığına kanaat getirdiğimizde onu geldiği kalabalığın içine atıyoruz. Yapboz parçası gibi…
Olabileceğine daha çok inandığımız herhangi bir parçayı da biraz daha hevesle biraz daha fedakarlıkla(!) yerinde tutmaya çalışıyoruz. Bazen bizim ayırdığımız yerin şekli tam denk gelmiyor bazen parçanın bir iki fazlası sağa sola değiyor. Fakat inandıysak bir kere bu insana, koyduysak hayatımızda bir yere kendi kafamızda, zorluyoruz olsun diye. Haliyle buradan çok sağlıklı ilişkiler türemiyor. Küçük hasarlarla devam ediliyor yeni parça aramaya…

     Bir de parçanın da oraya oturacağına ikna olduğu durumlar var ki işte önermem ve tespitim bununla alakalı olacak. Bir insan seçmişim hayatımda bir makam için. O insan da beni seçmiş hayatımdaki o makam için. Dolayısıyla kendi hayatında bana vereceği koltuğa razı olduğunu varsayıyorum. ‘’Yani bence öyle olmalı… ‘’
Başında da söylediğimiz gibi mükemmel uyumu yakalayamamış olmamız inanılmaz büyük bir olasılık ve ne tesadüftür ki mükemmel uyumumuz yok. Belki tek taraflı belki karşılıklı bir törpülenmeye ihtiyaç olduğu açık bu durumda. Çünkü gelişine kurulmuş bir tesisat su sızdırır. Sızan su parkeyi şişirir, alt komşuya su akmasına kadar gider iş. Hayatında türlü sorun dominoları oluşturur yani.  Kılını kıpırdatmamak geleneğinin laneti burada başına gelirse eyvah! Söz konusu kişi kalkar da sana ‘Ben böyleyim!’ derse sıkıntı. Çünkü hepimiz bir başka öyleyiz. Bunun sonu yok. Varlığından değil fazlalığından pürüzünden kaba tabiriyle çıkıntından taviz veremezsen bu dünyada tam uyacağın aralığı bulman sittin sene sürer. Aralık sana uyar, sen de ona. Olmadı mı? Parça çok  biliyoruz. Fakat o kadar kalabalık değiliz olabilirlikler baz alındığında.

     Kişi kendinden  ödün vermeyi neden acayip bulur anlamış değilim. Özür dilemekten imtina eden bunu taviz gören, tavizi de acizlik sayan acayiplikler haline nasıl geldik bilmiyorum. Gözümü açtığımda bu durumun içindeydim. Biz değil miydik özür dilemekle ağız kirlenmezlerle büyüyen, arkadaşı için dayak yiyen, sevdiği uğruna kendinden vazgeçebilen? Nereden çıktı da sardı bu kibir beyinlerimizi. Gad dem it! Gerçekten fıtratımız yaratılışımız bu kadar karanlık değil. İç güdüsel hükmetme arzumuz evriminin zirvesindeki beynimiz tarafından bastırılamaz değil. Alttan almak, altta olanın üzerine basmamak tutup elinden yukarı kaldırmak keşfedilmemiş bir gezegenin canlısının öğretisi değil. Senin dedenin benim ebemin öğütleri. Su bardağını uzatmayı bile kullanılmak olarak görmek bir tür paranoya olsa gerek. Su bardağını uzatanı bu işe mahkum görmek de bir tür megalomani olabilir ancak. Bir şeylerden feragat edebilmek bir insan için olağandır. Garipsemeye gerek yok. Feragat edebilene saygı göstermek, üstünlük kurdum fazlasını da alırım bu tavizlerin tavrına bürünmemek de insanlıktır. Ekstra şeyler değiller …

Sigara…
……..

    Olanı olduğu gibi kabul etmek kültürümüzde öğretilendir bize. Gel ne olursan ol yine gel! (Ebu Sai-i Ebu'l-Hayr) Mevlana değil evet. Ama adam dememiş ki sana geldiğin gibi kal. Sen bi gel de orta yolu buluruz demeye çalışmış. İnsanlar mükemmel uyumla doğmazlar. Demin bahsettiğimiz insani tavırları takınarak mükemmele yaklaşırlar. Karşılıklı istek, fedakarlık ve samimiyetle. Yeri geldiğinde tavizle. Özveriyle. Ben buna değecek kadar mükemmel bir detayım bence. Sen de buna değecek kadar kusursuz olan bir başkası. Ve o da bunu hak edecek kadar küçük ihtimallerin gerçekleşmesi sonucu aramızda. Bu küçük insani manevraların sınırları olduğunu fazlasının aslında zarar verici zorlamaya iyimser bir bakış olacağını kabul ediyorum. Bu sınırları bilecek kadar da düşünebilen birer dünyalı olmamız dileğiyle…

    Feragat edebilen insanlara ve onların eğilen başına kılıç sallamak yerine baş eğen insanların varlığına!
Annemin favori deyişiyle bitirelim. ‘İnsan, insana her zaman lazım!'